عارف که برنجد، تنک آب است هنوز ...

" گو همه شهر به جنگم به درآیند و خلاف

  من که در خلوت خاصم خبر از عامم نیست ... "

می دونی خلوت خاصّ یعنی چی؟ یعنی اینکه در تمام اوقات، در تمام لحظات، یه تصویر خاصی توی ذهنت باشه که دیگه عالم و آدم نتونه از یه حدی بیشتر، ذهنت رو اشغال کنه .. تصویری که دلت بهش قرص باشه .. تصویری که در لحظات غمگین تنهایی، بهش فکر کنی و آرامت کنه .. و یا در لحظات شادی و سرور، باعث بشه عطش شادی تو آدم فروکش کنه ...

.

.

اینجاست که هیچ چیز نه می تونه زیادی خوشحالت کنه، نه می تونه زیادی ناراحت .. این یعنی غایت القصوی عرفان ...