حبذا ..

" جریده رو که گذرگاه عافیت تنگ ست ...".

این باید از اشعاری باشد که حافظ در اواخر عمر گفته ست. بوی محافظه کاری و مصلحت اندیشی می دهد. نصیحت گونه ست. یک آهستگی و پیوستگی ست ..

یادم هست مترجم این را روی جلد کتاب"در ِ تنگ" از آندره ژید نوشته بود. منظورش این بوده ست که گذرگاه عافیت آنقدر تنگ ست که دو نفر کنار هم به سختی می توانند از آن عبور کنند .. یعنی آدم باید اول خودش را نجات دهد از عذاب ... و درین تعبیر آدمی سخت تنها ست .. می گوید که حضور دیگری، نباید احساس ِ کاذب "تنها نبودن" را به آدم بدهد .. 

.

.

و هو یتولیَّ الصالحین ...