گل های توی اتاق پژمرده شده اند. این چندمین باری ست که این اتفاق می افتد. یکبار یادم رفت خاکش را عوض کنم، یکبار آب دادنش را. این بار هم طاقتش از گرمای اتاق طاق شده ست. به قول رفیقی، تو به درد گل داری نمی خوری .. باید کاکتوسی چیزی بگیری .. گل زیر دست های تو پژمرده می شود ...
راست می گفت. کاکتوسی برای اتاق کارم گرفته م. چند ماه ست که سرپا ایستاده، با استقامت. با چند قطره آب و هوای متغیر و فراموشی ها بسیار من. خوب طاقت آورده ...
..
.
شادی برای تو، غم عالم برای من
از ماه های سال .. محرم برای من
..هرگز از من نصیحت و تذکر دریغ مدار .. تو که اینجا را می خوانی .. هرچند سخت بیاید بر من .. هرچند آن ثانیه های نخست مقاومت کنم .. هرچند که تلخی و تندی کنم .. ولی تو را به حق هم صحبتی و برادری ات سوگند، که خوش دارم این لحظه کامم تلخ باشد تا آن زمان ...
..
.
" من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده ی سرودنم
درد می کند ... "
.
.
پ.ن:
1. به اصرار دوستان فیلم "زندگی خصوصی" را دیدم. فیلم داستان یک انقلابی چپ گرای افراطی و به ظاهر اسلامی ست. سکانس های اول فیلم نشان می دهد که همان روزهای نخست انقلاب، به خاطر چند تار موی جا افتاده از روسری کسی، پونزی به پیشانی زن می زند. و روزها می گذرد از روزگار .. و این آدم توی سیستم طوری رشد می کند که توی سال نود می شود سردبیر یک روزنامه ی اصلاح طلب ِ مردم گرای ِ منتقد. با قرائتی متفاوت از دین. با خط مشی درشتی از پارادوکسیکال بودن رفتارش نسبت به روزهای نخست انقلاب اسلامی .. و خب اواسط این تصاویر درهم، درگیر هوس و شهوتی می شود .. و رابطه ی پنهانی با زنی برقرار می کند که ظاهرش عجیب شبیه آن زنی ست که در سکانس های اول صورتش را زخمی می کند .. خلاصه که خطا می کند .. و برای نجات شهرت ش، از اطفاء ِ کودکانه ی این شهوت، مجبور به قتل این زن می شود .. و ادامه ی ماجرا ..
2. دیروز چند ساعت با یکی از دوستان که تازه از همسرش جدا شده بود حرف می زدم. او می گفت و می گفت و بسیار می گفت. از شریک سابق زندگی اش می گفت. می گفت ما قسم خورده بودیم که اون دنیا کسی که روسفید تره، شفاعت اون یکی رو بکنه. و آنطور که می گفت انگار بعد ازین انتخابات و قضایای بعد ازون، شوهرش به کل قضیه ی مذهب را بی خیال شده. و المنت های اخلاقی را هم یکی پس از دیگری درنوردیده ست. فی الجمله نماند از معاصی منکری که نکرد و مسکری که نخورد. در سراسر صحبت صدایش می لرزید و گاهی به گریه می گرفت. من اما دور دست ها را می نگریستم و گاهی هم نرم نرمک چشم هایم تار می شد. پرسید شما چرا اینچنین آشفته شدی. گفتم از لغزش. از سقوط. از سقوط می ترسم. گفتم احساسی دارم شبیه اینکه برگردم تهران و ببینم دماوند با خاک یکسان شده ست. برگردم ببینم آدم های اون شهر رو دیگه نمیشناسم و بین شان غریبه ام. همه دوره افتاده اند برای پر کردن لذت ِ این زندگی ِ کوفتی ِ دو روزه ...
3. حقیقت اینست که از آدم های اطرافم خسته م. آدم های این شهر، جز معدودی که پیشتر نام برده ام، خوش مردمانی نبودند. البته از همان نخست هم توقعی نداشتم. ولی یک دوره ی شش ماهه ای بود که عجیب مورد مهربانی شان قرار گرفتم. شک کردم که شاید اشتباه کرده باشم. ولی فتنه ای برخاست و روزگار رنگ باخت. دوست از دشمن، سره از ناسره و طیب از خبیث جدا شد ..
4. دروغ چرا .. انی کنت من الظالمین ..
5. بگذریم ... !
.
" از کسانی نباش که بدون عمل صالح به آخرت امیدوار ست و توبه را با آرزوهای دراز به تاخیر می اندازد. در دنیا مثل زاهدان حرف می زند اما در رفتار و کردار چون دنیاپرستان عمل می کند. دیگران را از کارهای بد پرهیز می دهد اما خودش از انجام آنها پروایی ندارد. به فرمانبرداری امر می کند اما خود فرمان نمی برد. نیکوکاران را دوست دارد اما رفتارشان را ندارد. گناهکاران را دشمن دارد ولی خودش یکی از گناهکاران است .... "
" غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
اگرچه له شود امّا .. شکایتی نکند ... "
...
.
.
" هیچ چیز ِ این دنیا تصادفی نیست .. هیچ چیز .. اگر تصادفی بود که تاحالا جلو بندی اش را عوض کرده بودند! ... "
تو همی زن سر که آن مردان مرد
نوش کردند آنچه می بایست کرد
...
.
و الله دیگر تحت تاثیر هیچ کس قرار نمی گیرم، جز اینکه ببینم دلش خالص با خداست .. جز اینکه خدا ترس باشد .. قائم باشد به دین خدا .. اینکه علی و شهریار و علیرضا و دیگرانی را این روزها بیش از سابق دوست دارم، دلیلش اینست که می بینم خدا ترس بودن شان را ...
نه ژست های احمقانه ی روشنفکری، نه قیافه های آلامد مدرن، نه خطابه های پر شکوه و به ظاهر عالمانه، هیچ مرا این روزها تحت تاثیر قرار نمی دهد جز کسی که "عمله ی خوب خدا" باشد ..
..
.
«عـَلِیُّ بـْنُ إِبـْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ إِبْرَاهِیمَ عَنِ الْحَکَمِ بـْنِ
عـُتـَیـْبـَةَ قـَالَ قـَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(ع): إِنَّ الْعَبْدَ
إِذَا کَثُرَتْ ذُنُوبُهُ وَ لَمْ یَکُنْ عِنْدَهُ مِنَ الْعَمَلِ مَا یُکَفِّرُهَا ابْتَلَاهُ بِالْحُزْنِ لِیُکَفِّرَهَا.» اصول کافی .. جلد 4 .. صفحه ی 180 ..
حضرت صادق(ع)
فرمود: «چون گناه بنده بسیار گردد (و خدا بخواهد او را پاک کند) و چـیـزى
از کـردار (نیک) نداشته باشد که آن را جبران کند و کفّارهٔ آنها شود، او
را به اندوه گرفتار سازد تا کفّارهٔ گناهانش گردد... »
اخوان میگه :
" وای بر من .. سوزد و سوزد
غنچه هایی را که پروردم به دشواری
در دهان گود گلدان ها
روزهای سخت بیماری .... "
..
.
وصف الحال ست ..
