من آمدم تا بگذرم چون قصّه ای تلخ ..

لیکن از چشم  ِ بد زهرآب ِ دَم 

زخم های روح فرسا خورده ام

...

.

.

یا ایتها النفس .. بیا برگردیم ..

والله که من بزرگی را تنها در بندگی می بینم ...

اینست که مدت هاست هیبت هیچ کس نمی گیردم مگر آنکه خداترس باشد .. و مدت هاست که اگر کسی مرا "خود بزرگ بین" خطاب کند، دلم برایش می سوزد .. چون از قلّت زاد ِ عبادت خودم باخبرم .. و مدت هاست که عادت ندارم از خودم دفاع کنم .. از توضیح دادن بدم می آید .. اگر هم کسی نفرت را جای مهربانی انتخاب می کند، وبال خودش ست ...

.

.

دریای فراوان نشود تیره به سنگ

عارف که برنجد تُنُک آب ست هنوز ...

.

.

پ.ن: شب به اتفاق بچه های انجمن اسلامی عازم مشهد مقدس هستیم ... بعد از سالها .. قرار ندارم .. جای محمد و وحید هم ان شاء الله زیارت خواهم کرد ...

.

.