حبذا ...

از مقامات تبتّل تا فنا .. پلّه پلّه تا ملاقات خدا ..

حبذا ...

از مقامات تبتّل تا فنا .. پلّه پلّه تا ملاقات خدا ..

مشخصات بلاگ
حبذا ...

لک الحمد یا ذالجود و المجد و العلی
تبارکت تعطی من تشاء و تمنع
الهی و خلّاقی و حرزی و موئلی
الیک لدی الاعسار و الیسر افزع
الهی اذقنی طعم عفوک یوم لا
بنون و لا مال هنالک ینفع
...

بایگانی

۳ مطلب در ارديبهشت ۱۳۹۷ ثبت شده است

او در این روزهای همیشه، با وجود شلوغی های غیرمعمول، به چنان رقّت قلبی رسیده بود که با هر نوستالژی به اشک می نشست. با شعر کودکان ارتباط برقرار می کرد و حتی اخیراً یک خط از ترانه ی کودکانه ای دل او را شکسته بود. با اینکه از نزدیک ترین هایش هم انگار دور شده بود،‌ به نحو عجیبی آنچنان با غریبه و آشنا دلش نزدیک بود که پای درد دل یک پیرمرد مدّت ها نشسته بود و مقابل چشمانش گریسته بود. او در این زمانه، زخم زبان یاران را به حساب روزگار می گذاشت و به مرحله ای از درک اشیا رسیده بود که درد را خوب تحمّل می کرد. با زخم می ساخت و اصل بقای درد را می شناخت. تقویم که می گذشت او همچنان در پاییز بود،  هرقدر هم که دهه ی چهارم زندگی اش از نیمه رد می شد. 

..

.

  • ح.ب

" بخواب هلیا، دیر است.

 دود دیدگانت را آزار می دهد. دیگر نگاه هیچ کس بخار پنجره ات را پاک نخواهد کرد. دیگر هیچ کس از خیابان خالی کنار خانه ی تو نخواهد گذشت. چشمان تو چه دارد که به شب بگوید؟ 

شب از من خالی ست هلیا.

هلیا... بدان که من به سوی تو باز نخواهم گشت. تو بیدار می نشینی تا انتظار، پشیمانی بیافریند. شب های اندوهبار تو از من و تصویر پروانه ها خالی ست
دیر است برای بازگشتن، برای خواندن تصنیف های کوچه و بازار، برای بوییدن کودکانه ی گل ها ...
 
هلیا، برای خندیدن، زمانی ست بی حصار، و گریزا
آیا هنوز می انگاری که من از پای پنجره ات خواهم گذشت؟
 
گریستن هلیا، 
تنها و صمیمانه گریستن را بیاموز
آنچه هنوز تلخ ترین پوزخند مرا بر می انگیزد "چیزی شدن" از دیدگاه آنهاست – آنها که می خواهند ما را در قالب های فلزی خود جای بدهند. و ما خردکنندگان جعبه های کوچک کفش هستیم.
 
بخواب هلیا، دیر است.
 دود دیدگانت را آزار می دهد. شب، خالی تر از ظرف شام سگهای اهلی ست. استخوان ها زندگی را نمی آرایند – استخوان های خشک
ما همه در اسارت خاک بودیم
 
ما، در خفاخانه های ضمیر خویش چیزی را پنهان نگه داشتیم؛ پنهان و سرسختانه نگه داشتیم
و روزی دانستیم – و تو نیز خواهی دانست – که زمان، جاودان بودن همه چیز را نفی می کند
پوسیدن بر هر آنچه پنهان شده است دست می یابد و افسوس به جای می ماند.
فردا نارنج ها از آن سوی نرده های چوبی خواهند گریست.
 
بخواب هلیا ...
 
تنها خواب تو را به تمامی آنچه که از دست رفته است، به من، و به رؤیاهای خوش بر باد رفته پیوند خواهد زد. من دیگر نیستم؛ نیستم تا که به جانب تو بازگردم و با لبخند – که دریچه ایست به سوی فضای نیلی و زنده ی دوست داشتن – شب را در دیدگان تو بیارایم؛ نیستم تا که بگویم گنجشک ها در میان درختان نارنج با هم چه می گویند، جیرجیرک ها چرا برای هم آواز می خوانند، و چه پیامی سگ ها را از اعماق شب بر می انگیزد
 
دود دیدگانت را آزار می دهد
بخواب هلیا. بس است. راهی ست که رفته ایم. آیا کدامین باران تمام غبارها را فرو خواهد شست؟
تو از صدای غربت، از فریاد قدرت، و از رنگ مرگ می ترسی؟
هلیا! برای دوست داشتن هر نفس زندگی، دوست داشتن هر دم مرگ را بیاموز
و برای ساختن هر چیز نو، خراب کردن هر چیز کهنه را
و برای عاشقِ عشق بودن، عاشق مرگ بودن را
 
خواب.
 
تنها خواب، هلیا!
 
دستمال های مرطوب، تسکین دهنده ی درد های بزرگ نیستند
اینک دستی ست که با تمام قدرت مرا به سوی ایمان به تقدیر می راند
اینک، سرنوشت، همان سرافرازی ازلی خویش را پایدار می بیند
شاید، شاید که ما نیز عروسک های کوکی یک تقدیر بوده ایم...نمی دانم...

من که از درون دیوار های مشبک، شب را دیده ام
و من که روح را چون بلور بر سنگترین سنگ های ستم کوبیده ام
من که به فرسایش واژه ها خو کرده ام
و من – باز آفریننده ی اندوه
هرگز ستایشگر فروتن یک تقدیر نخواهم بود
و هرگز تسلیم شدگی را تعلیم نخواهم داد
زیرا نه من ماندنی هستم نه تو، هلیا!
آنچه ماندنی ست ورای من و توست
 
هلیای من!
به شکوه آنچه بازیچه نیست بیندیش
من خوب آگاهم که زندگی، یکسر، صحنه ی بازیست؛
من خوب می دانم.
اما بدان که همه کس برای بازی های حقیر آفریده نشده است
مرا به بازی کوچک شکست خوردگی مکشان
به زندگی بیندیش با میدانگاهی پهناور و نا محدود
به زندگی بیندیش که می خواهد باز بازیگرانش را با دست خویش انتخاب کند
 
هلیا
 
تو زیستن در لحظه ها را بیاموز
و از جمیع فرداها پیکر کینه توزِ بطالت را میافرین
مرگ، سخن دیگریست
مرگ، سخن ساده ایست
و من دیگر برای تو از نهایت سخن نخواهم گفت
که چه سوگوارانه است تمام پایان ها
برای تو از لحظه های خوشِ صوت
از بی ریایی یک قطره آب – که از دست می چکد
و از تبلور رنگینِ یک کلام
و از تقدس بی حصر هر نگاه – که می خندد
 
برای تو از سر زدن سخن می گویم
رجعتی باید هلیای من!
دیگر چه می توانم گفت؟
دیگر چه می توانم گفت؟
خاموش می شود
 
روزی طبیبان را از سر بالینت جواب خواهند کرد و در وجود تو به جستجوی آخرین کلام خواهند آمد
هلیا از مرگ می ترسی؟ مرگ – که نمی نامد و آگاه نمی کند حتی پارساترین مدعیان پارسایی را
من این بازیِ "دیدار در واپسین لحظه" را دوست نمی دارم
در فضا کدورت غم بود و باد – و همه کس می دانست که رگبار خواهد شد
 
مثل اینکه همه ی حرف ها تمام شده بود
ناگهان شیشه های بزرگ پنجره ها می شکند
ناگهان رنگ همه چیز سیاه، و سیاه تر می شود
اتاق ها سیاهِ مرگ می پوشند. باران آهنگی جدا دارد
آنها را به یاد می آورم که مردگانشان را می سوزانند
بوی استخوان های نیم سوخته و عطریات تند – که هوا را چون مرغان سیاه می شکافند – مرا محصور می کند
 
به یاد می آورم آن مردی را که درون تابوت خفته بود و به هیچ چیز نمی اندیشید
و آن گروه سیاه پوش را که آرام به دنبالش می رفتند و دستمال هایشان خشک بود
و آنها را که به دور یک گور تازه آب خورده می گریستند
 
و آن مردی را که در آخرین لحظه ی زندگی می خواست چیزی بگوید و نگفت و بعد کسانی بودند که گفتند "شنیدیم" و سخنش، کلام بزرگان شد و یک جمله از صدهزار جمله بود که در یک کتاب از صدهزار کتاب، احساس بطالت می کرد.
 
و آن زنی را که شاید یک جمله ی دردناک گفته بود و تنها بود که مرد و هیچ کس نشنید و احساس بطالت در هوا معلق ماند
و ستون لایزال تسلیت ها را
 
و آن مرد را که با ناخوشایندترین اصوات صلوات می فرستاد و صورتش را با آن ریش زیر تیغ مانندش در بدن فرو می برد
و گورستان های بی درخت، و گورستان های خاکستری رنگ را...
 
هلیا!
 
 فراموشی را بستاییم؛ 
چرا که ما را پس از مرگ نزدیک ترین دوست زنده نگه می دارد، و فراموشی را با دردناک ترین نفرت ها بیامیزیم؛ زیرا انسان دوستانش را فراموش می کند، و رنگ مهربان نگاه یک رهگذر را...آن را هم فراموش می کند
 
بگذار که انسان ساده ترین دروغ های خوب را باور کند
و ما گامگاه دیگران می شدیم
 
باز می گردم. همیشه باز می گردم
 
مرا تصدیق کنی یا انکار، مرا سرآغازی بپنداری یا پایان، من در پایانِ پایان ها فرو نمی روم
مرا بشنوی یا نه، مرا جستجو کنی یا نکنی، من مردِ خداحافظی همیشگی نیستم
 
- حرف بزن برادر، حرف بزن
- دیر نیست؟
- برای من که می شنوم دیر نیست
 
باز می گردم؛ همیشه باز می گردم
 
هلیا! 
خشمِ زمانِ من بر من مرا منهدم نمی کند. من روح جاری این خاکم
من روانِ دائمِ یک دوست داشتن هستم
ما در روزگاری هستیم، هلیا، که بسیاری چیز ها را می توان دید و باور نکرد و بسیاری چیزها را ندیده باور کرد.
 
هلیا
هیچ چیز تمام نشده بود. هیچ پایانی به راستی پایان نیست. در هر سرانجام، مفهوم یک آغاز نهفته است. چه کسی می تواند بگوید «تمام شد» و دروغ نگفته باشد؟ من می خواهم به کودکی خویش بازگردم، به پاک ترین رؤیاها.
به سوی آنچه مرا هفت ساله بودن بیاموزد
که همه چیز را با رنگ های کودکانه بیامیزد
پای پله ها بنشینم و به صدای شستن ظرف ها گوش بدهم
و به آنچه با رنگ های زنده در آمیخته است
 
من به مادر خواهم گفت که مرگ، اگر آنقدر صمیمانه باشد، آخرین دست دوزی لباس یک عروس است.
بگذار آنچه از دست رفتنی است از دست برود
 
آهنگ ها تنهایی را تسکین می دهند؛ اما تسکین تنهایی، تسکین درد نیست. اینک اصوات، بی دلیل ترین جاری شدگان در فضا هستند. به خاطر داشته باش! سکوت، اثبات تهی بودن نمی کند. اینک آنکه می گوید تهی ست – و رفتگران، بی دلیل نیست که شب را انتخاب کرده اند.
هلیا! ژرف ترین پاکروبی ها پیمانی ست با باد. بگذار باد بروبد
 
از تمام دروازه ها آن را باز بگذار که دروازه بانی ندارد، و یک طرفه است به سوی درون
اینک نامه یی که بر دیوار سیاه شب حک شده است مرگ ناپذیری لحظه ها را اعلام می دارد؛ لحظه های ماندنی، دردناک و دوداندود؛ لحظه هایی که هیچ کس حارس جایگاه خویش نیست، لحظه یی که پیرایه ها زدودنی ست. روح، خالص و تنها، زنگ خوردگی را احساس می کند؛ و آرزو که زیوری ست صبر آفرین، چون پرده های کهنه ی قصر های نیم سوخته در یک حریق، دیگر تالار اندیشه های تو را نخواهد آراست
 
 
تقدیر من، تقدیر «همه کس» نیست. من، خسته خفته ام. دنیا در خواب نیست. من فرو می روم. دنیا بر می آید
برای چه پشیمان باید بود؟
برای همه ی آنچه از دست رفته است؟
یا برای آنچه به دست آمدنی نبود؟
و یا برای قصه یی که در پایانش رسیدیم و هیچ کس درباره ی آغازش سخنی نگفت؟
شهرها را نبود ما غریب نمی کند. شهرها در فقدان انسان ادامه می یابد
 
آدم ها را می بینم که با وقار کارمندانه ی خود راه می روند. آنها با وقار کارمندانه ی خود سفته ها را امضا می کنند؛ و در تهدید هر قسط، خویشتن را تحلیل می برند
بوی قیر و تمسخر، پررنگ تر از بوی بهار نارنج هاست
من خنده ام را از فضا، از شب و از باران پس می خواهم
 
 
اینک آرامشی ست خاکستری که به من باز می گردد؛ آرامشی که در خطوط متروک صحرا – که روزگاری به خاکستر گندم های سوخته می پیوست – نیز نمی توان جست؛ آرامشی که از یک پایان – نه پایانِ پایان ها – سخن می گوید؛ شاید پایان یک فصل، نه سرانجام همه ی سال ها؛ آرامشی ست غریب که نه رسیدن را می گوید نه اختتام دردناک یک مجلس سوگواری را؛ نه می گوید نه توان توان گفتن در اوست؛ آرامشی که جنجال خیابان ها، نورها و زوایا در آن فرو می نشیند و رسوب می کند. راهی ست که باید رفت. رفتن، ستایشگر ایمان است
 
 
شاید ما نیز عروسک های کوکی یک تقدیر بوده ایم، که می توانستیم ایمان به تقدیر را مغلوب ایمان به خویش کنیم. حالیا ایمان شعری ست. خستگی قدم ها را کوتاه می کند، کوتاه تر می کند.
در من شمعی روشن کنید. مرا به آسمان بفرستید. خسته هستم. می خواهم بخوابم آقا. تو مرگ سبز می دانی چیست؟ هیچ قانونی از رنگ سبز و بوی بهار حمایت نمی کند. ورق ها را دور بریزید. اینجا زلزله خواهد شد. اینجا، یک شب، ماه خواهد سوخت. جوراب های ابریشمی خواهد سوخت. اینجا ستون های عشق را از بلورِ بدل ساخته اند. چه فرو ریزنده است ایمان، چه عابر است دوستی. سلام آقا! سلام خانم! من یک فانوس تاشو هستم. در من شمعی روشن کنید. قانون دود و نور و فلز – مرغ های آویخته – سینما – فرار از جهنم – من خیس شده ام، من خیلی خسته هستم آقا. خواب...تنها خواب...بخواب هلیا، دیر است. دود دیدگانت را آزار می دهد. دیگر نگاه هیچ کس بخار پنجره ات را پاک نخواهد کرد...چشمان تو چه دارد که به شب بگوید؟
 
شب از من خالی ست هلیا
شب از من، و تصویر پروانه ها خالی ست ..."
بار دیگر شهری که دوست میداشتم .. نادر ابراهیمی ..
  • ح.ب

فرض کن ناگهان ببینی فقیه شهر که چهل سال پشت سرش با اشک و آه به نماز ایستاده ای شراب به دست دارد، یا زندگی ات را به دوست دیرینه بسپاری و خودش را با زندگی ات ببرد، یا اینکه بفهمی همان دستی که به گرمی می فشاردت منافق و حیله گر است و هزاری دیگر ازین دست. اوّلین واکنش بسیاری ترس است و بهت. مدتّی با خود درگیرند و مشغول انکار. در مرحله ی پذیرش ساکت می شوند. و آنجا که تسلیم این حقیقت می شوند، تا زمانی، دیگر نه به کسی اعتماد می کنند و نه با انسان ارتباط نزدیک می گیرند. در انزوا خودشان را می خورند. که چرا من و چرا اینطور. و بسیاری چراهای دیگر. واکنش بعضی مقابله است امّا. سعی می کنند این رشته را تا آنجا که می توانند دنبال کنند و به ضرب و شتم و جرح هم شده حق خودشان را بستانند. تا جراحت اعتمادی که به دیگری کرده اند تسکین بیابد. که سخت شبیه انتقامی است که دون کیشون از آسیاب های بادی می گرفت. این آدم ها تا زخم نیدازند فراموش نمی کنند. و تا کسی را پیدا نکنند که بتوانند دوباره به او اعتماد کنند در نوسان و هیجان هستند. 

من امّا حالا، مدّت هاست که فهمیده ام که انسان همین است. در پستوی ذهن انسان، خودم را جستجو نمی کنم. و هر آینه انتظار سرکشی انسان را دارم. اینست که راحت فراموش می کنم، ساده می گذرم و گاهی شده طوری رفتار کرده ام که انگار هیچ نشده. با کسی که پولم را برده است نشسته ام و فالوده خورده ام و صحبتی از گذشته نکرده ام. دست کسی که می دانم دچار نفاق و حسادت است را فشرده ام. و پشت سر همان فقیه شهرت پرست و زن باره ایستاده ام و نماز را به فردی بی آنکه بداند خوانده ام. چون انسان را شناخته ام ..

.

.

مرد اگر هست به جز عالم ربّانی نیست ... 

  • ح.ب