یا رب از خاطرش اندیشه ی بیداد ببر ...

حقیقت آنست که برخی دوستان چون ترکشی هستند در نخاع!، تحملش بسیار مشکل و بیرون آوردنش هم غیر ممکن ست ...

.

.

امروز به عزیزی می گفتم : " ممکن نیست جایی که من باشم دعوای سختی بشه " .. چرا که وقتی طرف مقابل از کنترل خارج بشه، من سکوت می کنم و از صحنه می رم کنار .. می روم یک گوشه ی دیگر می ایستم .. آرام و بی دغدغه ..

و من همیشه آدمی هستم که می روم .. و بعد یکی می ماند و بعد از چند ماه، نامه ای، نوشته ای، حرفی می نویسد که " هی فلانی، بیا و مرا ببخش .."

.

.

این سناریو چند بار اتفاق افتاده باشد، خوبست؟. چندبار؟ ..