از عمر می گذشت ..

دوباره خانه ام را عوض کردم ... شماره موبایلم را هم .. مثل آدمی که تحت تعقیب باشد ... آمده ام جایی میان درخت ها .. قرارها .. انتظارها .. و هر از گاهی یک قطار از مقابل شیشه ی اتاقم رد می شود .. شاید هر بیست دقیقه ... با هرکدام شان، ذهنم به جایی می رود و با دیگری باز می گردد .. یکی مرا به آینده می برد و دیگری مرا به گذشته بر می گرداند .. ساعت ها دو اسبه به سی سالگی می تاختند .. و من هنوز در خودم قابلیت شروع مرحله ی بعد زندگی ام را نمی بینم ...

"گر تو نگیریم دست .. کار من از دست شد

زانکه ندارد کران وادی هجران من ..

هم نظری کن ز لطف .. تا دل ِ درمانده را

گو که به پایان رسد .. راه ِ بیابان من .. "

.

.

بعد التحریر: وزن این شعر عطار، چقدر شبیه همین حرکت قطار ست ... نیست؟