حبذا
دوشنبه, ۲۹ آبان ۱۳۹۱، ۱۲:۰۰ ب.ظ
متصّل است او .. معتدل است او .. شمع دل است او .. پیش کشیدش!
- ۹۱/۰۸/۲۹
حبذا ...
از مقامات تبتّل تا فنا .. پلّه پلّه تا ملاقات خدا ..
مشخصات بلاگ
بایگانی
- دی ۱۴۰۳ (۱)
- آذر ۱۴۰۳ (۱)
- آبان ۱۴۰۳ (۲)
- مهر ۱۴۰۳ (۳)
- مرداد ۱۴۰۳ (۲)
- تیر ۱۴۰۳ (۲)
- ارديبهشت ۱۴۰۳ (۲)
- فروردين ۱۴۰۳ (۱)
- بهمن ۱۴۰۲ (۱)
- دی ۱۴۰۲ (۱)
- آذر ۱۴۰۲ (۳)
- آبان ۱۴۰۲ (۴)
- مهر ۱۴۰۲ (۱)
- شهریور ۱۴۰۲ (۲)
- مرداد ۱۴۰۲ (۱۲)
- تیر ۱۴۰۲ (۳)
- ارديبهشت ۱۴۰۲ (۲)
- فروردين ۱۴۰۲ (۲)
- اسفند ۱۴۰۱ (۲)
- بهمن ۱۴۰۱ (۱)
- دی ۱۴۰۱ (۱)
- آذر ۱۴۰۱ (۲)
- آبان ۱۴۰۱ (۳)
- مهر ۱۴۰۱ (۲)
- مرداد ۱۴۰۱ (۴)
- خرداد ۱۴۰۱ (۲)
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۱)
- فروردين ۱۴۰۱ (۱)
- بهمن ۱۴۰۰ (۱)
- آذر ۱۴۰۰ (۱)
- آبان ۱۴۰۰ (۲)
- مهر ۱۴۰۰ (۱)
- شهریور ۱۴۰۰ (۱)
- مرداد ۱۴۰۰ (۱)
- تیر ۱۴۰۰ (۲)
- فروردين ۱۴۰۰ (۳)
- اسفند ۱۳۹۹ (۱)
- دی ۱۳۹۹ (۱)
- آذر ۱۳۹۹ (۱)
- آبان ۱۳۹۹ (۱)
- شهریور ۱۳۹۹ (۲)
- مرداد ۱۳۹۹ (۱)
- تیر ۱۳۹۹ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۲)
- فروردين ۱۳۹۹ (۲)
- اسفند ۱۳۹۸ (۱)
- بهمن ۱۳۹۸ (۱)
- دی ۱۳۹۸ (۲)
- آذر ۱۳۹۸ (۱)
- مهر ۱۳۹۸ (۳)
- شهریور ۱۳۹۸ (۲)
- مرداد ۱۳۹۸ (۳)
- تیر ۱۳۹۸ (۱)
- خرداد ۱۳۹۸ (۳)
- فروردين ۱۳۹۸ (۳)
- اسفند ۱۳۹۷ (۲)
- بهمن ۱۳۹۷ (۳)
- دی ۱۳۹۷ (۲)
- آذر ۱۳۹۷ (۱)
- آبان ۱۳۹۷ (۱)
- شهریور ۱۳۹۷ (۱)
- مرداد ۱۳۹۷ (۱)
- تیر ۱۳۹۷ (۴)
- خرداد ۱۳۹۷ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۳)
- فروردين ۱۳۹۷ (۲)
- اسفند ۱۳۹۶ (۱)
- بهمن ۱۳۹۶ (۲)
- دی ۱۳۹۶ (۳)
- آذر ۱۳۹۶ (۱)
- آبان ۱۳۹۶ (۱)
- مهر ۱۳۹۶ (۲)
- مرداد ۱۳۹۶ (۲)
- تیر ۱۳۹۶ (۲)
- خرداد ۱۳۹۶ (۴)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۱)
- فروردين ۱۳۹۶ (۲)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱)
- بهمن ۱۳۹۵ (۲)
- آذر ۱۳۹۵ (۱)
- مهر ۱۳۹۵ (۳)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱)
- مرداد ۱۳۹۵ (۲)
- تیر ۱۳۹۵ (۱)
- خرداد ۱۳۹۵ (۴)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۳)
- فروردين ۱۳۹۵ (۴)
- اسفند ۱۳۹۴ (۲)
- بهمن ۱۳۹۴ (۴)
- دی ۱۳۹۴ (۵)
- آذر ۱۳۹۴ (۷)
- آبان ۱۳۹۴ (۵)
- مهر ۱۳۹۴ (۴)
- شهریور ۱۳۹۴ (۵)
- مرداد ۱۳۹۴ (۷)
- تیر ۱۳۹۴ (۱۰)
- خرداد ۱۳۹۴ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۴ (۳)
- فروردين ۱۳۹۴ (۴)
- اسفند ۱۳۹۳ (۳)
- بهمن ۱۳۹۳ (۳)
- دی ۱۳۹۳ (۳)
- آذر ۱۳۹۳ (۳)
- آبان ۱۳۹۳ (۲)
- مهر ۱۳۹۳ (۴)
- شهریور ۱۳۹۳ (۵)
- مرداد ۱۳۹۳ (۳)
- تیر ۱۳۹۳ (۵)
- خرداد ۱۳۹۳ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۳ (۴)
- فروردين ۱۳۹۳ (۸)
- اسفند ۱۳۹۲ (۶)
- بهمن ۱۳۹۲ (۸)
- دی ۱۳۹۲ (۸)
- آذر ۱۳۹۲ (۷)
- آبان ۱۳۹۲ (۱۰)
- مهر ۱۳۹۲ (۱۲)
- شهریور ۱۳۹۲ (۱۸)
- مرداد ۱۳۹۲ (۱۵)
- تیر ۱۳۹۲ (۹)
- خرداد ۱۳۹۲ (۹)
- ارديبهشت ۱۳۹۲ (۱۰)
- فروردين ۱۳۹۲ (۱۷)
- اسفند ۱۳۹۱ (۱۵)
- بهمن ۱۳۹۱ (۱۱)
- دی ۱۳۹۱ (۱۲)
- آذر ۱۳۹۱ (۷)
- آبان ۱۳۹۱ (۱۶)
- مهر ۱۳۹۱ (۱۴)
- شهریور ۱۳۹۱ (۱۲)
- مرداد ۱۳۹۱ (۱۵)
- تیر ۱۳۹۱ (۱۲)
- خرداد ۱۳۹۱ (۱۹)
- ارديبهشت ۱۳۹۱ (۱۴)
- فروردين ۱۳۹۱ (۱۸)
- اسفند ۱۳۹۰ (۱۸)
- بهمن ۱۳۹۰ (۱۷)
- دی ۱۳۹۰ (۲۰)
- آذر ۱۳۹۰ (۱۳)
- آبان ۱۳۹۰ (۲۰)
با اشک هاش دفتر خود را نمور کرد
در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد
ذهنش ز روضه ها ی مجسم عبور کرد
شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد
احساس کرد از همه عالم جدا شده است
در بیت هاش مجلس ماتم به پا شده است
در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت
وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت
وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت
مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت
باز این چه شورش است که در جان واژه ها ست
شاعر شکست خورده طوفان واژه هاست
بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت
دستی زغیب قافیه را کربلا گذاشت
یک بیت بعد ، واژه ی لب تشنه را گذاشت
تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت
حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند
دارد غروب فرشچیان گریه می کند
با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید
بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید
او را چنان فنای خدا بی ریا کشید
حتی براش جای کفن بوریا کشید
در خون کشید قافیه ها را ، حروف را
از بس که گریه کرد تمام لهوف را
اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت
بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت
این بند را جدای همه روی نیزه ساخت
"خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت
بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود"
اوکهکشان روشن هفده ستاره بود
خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن ...
پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن ...
خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن ...
شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن ...
در خلسه ای عمیق خودش بود و هیچ‌کس
شاعر کنار دفترش افتاد از نفس...
سیدحمیدرضا برقعی
در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد
ذهنش ز روضه ها ی مجسم عبور کرد
شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد
احساس کرد از همه عالم جدا شده است
در بیت هاش مجلس ماتم به پا شده است
در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت
وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت
وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت
مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت
باز این چه شورش است که در جان واژه ها ست
شاعر شکست خورده طوفان واژه هاست
بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت
دستی زغیب قافیه را کربلا گذاشت
یک بیت بعد ، واژه ی لب تشنه را گذاشت
تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت
حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند
دارد غروب فرشچیان گریه می کند
با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید
بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید
او را چنان فنای خدا بی ریا کشید
حتی براش جای کفن بوریا کشید
در خون کشید قافیه ها را ، حروف را
از بس که گریه کرد تمام لهوف را
اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت
بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت
این بند را جدای همه روی نیزه ساخت
"خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت
بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود"
اوکهکشان روشن هفده ستاره بود
خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن ...
پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن ...
خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن ...
شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن ...
در خلسه ای عمیق خودش بود و هیچ‌کس
شاعر کنار دفترش افتاد از نفس...
سیدحمیدرضا برقعی
حر؟
یا شاید هم ظهیر بن قین؟
جواب این بنده خدا را میدادین چه میشد؟
(اگر تو دلتان می گوئید به تو چه مربوط آخر سر پیازی یا ته پیاز یا اصلا مگر نماینده دفاع ار حقوق خواننده هایی میگویم هیچکدام فقط از سوالهای بی جواب مانده متنفرم )
(اگر تو دلتان می گوئید به تو چه مربوط آخر سر پیازی یا ته پیاز یا اصلا مگر نماینده دفاع ار حقوق خواننده هایی میگویم هیچکدام فقط از سوالهای بی جواب مانده متنفرم )
مولانا این را برای شمس می نویسد. من برای مولای مان ..
مولانا الحسین !
در میدان جنگ
آن زمان بارد
به رویم تیغ و سنگ
امتحانم کن
که چون عاشق شدم...
بی کفن
بی سر
تو را لایق شدم...
مهر تو
گردد به جان من فزون
چون بینم
کودکانم غرق خون
کو قیامت؟
تا تماشایم کند...
کو توانی؟
تا که حاشایم کند...