فی التاخیر آفات ...

شب بیست و یکم را بعد از مدّت ها در حیاط دانشگاه شریف نشسته بودم. میان غمی که یک سرش مال نوحه بود و سر دیگرش مال خودم. دیدم حالا میان این هزاران نفری که نشسته اند، به اندازه ی انگشتان یک دست هم آشنا نیستند. گذشت آن سال ها که به پس کوچه های دانشگاه هم که سر می کشیدی، آشنا و بیگانه شناسای تو بودند ...

.

.

پ.ن:

سر ز حسرت به در میکده ها بر کردم

چون شناسای تو در صومعه یک پیر نبود  ...