بهترین تعریفی که از تقدیر دیده ام منسوب به شمس الدین تبریزی است:
"تقدیر به آن معنا نیست که مسیر زندگی مان از پیش تعیین شده، تا ازین رو آدمی گردن خم کند و بگوید: «چه می باید کرد، تقدیرم این بود»، این نشانه ی جهالت است. تقدیر همه ی راه نیست، فقط تا سر دو راهی هاست! گذرگاه مشخص است، امّا انتخاب گردش‌ها و راه‌های فرعی در دست مسافر است. پس نه بر زندگی‌ات حاکمی و نه محکوم آن .. "
.
.
سلام علیکم
بسیار محل تأمل است. خدا خیرتان دهد!
آنجا که به بن بست می‌رسد چه باید گفت؟
تقدیر یا اثر انتخاب اشتباه در آخرین دوراهی؟
سه‌لت.
سلام من که هنوز متوجه تقدیر نشده ام و نتونستم تکلیفم باهاش راست و ریس کنم... امیدوارم همین طور که گفتید روحم بهبود یابد ...
سلام
به نظرم بعد اختیار در این دنیا پررنگ تر است از آنچه گفته شد و همیشه هست هم در مسیر هم در دوراهی فقط آن علم محاط الهی است که آگاهی دارد و میداند که چه خواهد شد و آن علم از آینده برای خداوند نافی این اختیار نیست . و قضا و قدر هم از اعمال و آثار و ابتلائات قبل پدید می آید و با دعا تغییر میکند . انگار که خداوند از میلیاردها سناریویی که تو میتوانی انتخاب کنی همه را خودش نوشته و تو فقط یکی از آنها را انتخاب می کنی
مگه تقدیر رودخانه خروشان نبود و آدمی درحال دست و پا زدن در آن؟!
ممنونم.. خیلی به جا بود...