مسعود دیانی هم به رحمت خدا رفت. تنها قلمی که این روزها دوست داشتمش. تمام نوشته های این ده ماه گذشته شکوه و عظمتی بی نظیر داشت. ابدیت روحانی احساس بود و استیصال جسمانی انسان. و دردی که هم آغوش با ما بوده و هست و خواهد بود. دردی که به استخوان هم برسد رها نمیکند و روح را می آزارد. یا ایهالانسان. انتم الفقراء الی الله ...
.
می نوش به ماهتاب ای ماه که ماه
بسیار بتابد و نیابد ما را ...
همین.
چقدر خیره کننده بود این چند ماه نبرد...
کارت پستال ارغوان واسه روز پدر یه روضه ست...
سلام.
ایشان را مدتها می‌خواندم.
از عین القضات، وه چه بی رنگ و بی نشان که منم.
مدتها بود گمشان کرده بودم تا خبر را از طریق من کانال رضا امیرخانی گرفتم. هنوز ضوکه ام. کجا می نوشتند بعد از این دو وبلاگ خیلی قدیمی که خاک خوردند؟
انسان بسیار شریفی بودند.
خدا رحمت شأن کند.
هر کدام از " همین " های مسعود دیانی یک مفهوم منحصر به فرد برای همان متنش داشت . با قلمش جادو می کرد.
همین
سلام. وبلاگ "چنان که منم" را از ایشان نمی‌شناختم. بعد از سرطان، ایشان را شناخته‌بودم در اینستاگرام. کامنت بالا را که دیدم، رفتم تا بیشتر از آن قلم بخوانم. پست آخر ان وبلاگ، خودش یک روضه بود. و اینکه قلمش همان قلم بود...تلخ و شیرین..مثل کافه‌ای که ارغوان را برد...
دیگر درد نمی‌کِشَد. همین کافیست که رفتنش را....
امروز آقای خامنه ای از شما تشکر کرد..تو یکی از بی نظیر ترین سخنرانی هاشون ..با چه صلابتی هم گفتند ..احساس کردم چقدر بهشون قوت قلب داده..تمام ایران باید به شما افتخار کنه ..از ته قلبم اون لحظه دعاتون کردم..خدا به توفیق ها و تاییدات تون اضافه کنه و شامل نظر خاص اهل بیت باشید
سلام .بله پیشرفت در سایه ایمان در اوج تحریم ها
کجا می نوشت؟ لینک لطفا
وچه سن کمی داشت
انگار هم سن من
غبطه میخورم به مردنهایی که ...