از تو سخن از به آرامی ..

ده سال پیش ازین، کنار حوض مسجد دانشگاه شریف، داشتم با عزیزی سر مشکلی که پیش آمده بود حرف می زدیم. آن زمان او آرام بود و آینده را می دید که روشن ست. من نگران بودم و آشفته، که کار چون می شود؟. برایم گفت :

" به نظرم در لحظه داری زندگی می کنی .. *در لحظه* داری فکر می کنی .. نباید اسیر لحظه شد .. آدم باید حوادث رو طوری نگاه کنه که وقتی تو قبر می ذارنش، برگرده ببینه کجا باید چیکار میکرده و نکرده .. "

راست میگفت. این راه مطمئنی ست برای آنکه آدم اسیر لحظه نشود و گناهی ازو سر نزند.  ولی واقعا ساده نیست که آدم در تمام لحظات این یاد مرگ رو با خودش داشته باشه. خیلی روح متعالی میخواد که آدم بتونه اینکار رو انجام بده، که امام سجاد روحی له الفدا فرمود : " وانصب الموت بین ایدینا ... "

.

القصه من این را نمی توانستم. راه سومی پیدا کردم آن زمان، که هنوز که هنوز ست خیلی راهگشا و آرام بخش ست. من سعی می کنم حوادث را از ده سال آینده نگاه کنم .. ببینم اگر مثلا حالا بیست و هشت سالم هست، در سی و هشت سالگی چطور این روزها را قضاوت می کنم ...

.

.

آن طور که حالا تو گذشته هایت را می بینی، من از آینده به حال می نگرم ..

و لاحول و لا قوه الا بالله ...