حبذا ..
جمعه, ۲۶ اسفند ۱۳۹۰، ۰۹:۳۶ ق.ظ
نیمه های دیشب از کالیفرنیا زنگ زده ست. به بهانه ای. بعد از سه سال. غمگین ست. برایش می گویم این کفاره ی شرابخواری های بی حساب ست. نتیجه ی لذت بردن بیش از حد .. برایش می گویم که آدم هایی که می خواهند تا سرحد مرگ از لحظات شان "لذت" ببرند به هیچ جا نمی رسند .. می شوند خسر الدنیا و الآخره .. برایش می گویم من حالا در نقطه ای ایستاده ام که این را بهتر از چهار سال گذشته می فهمم .. حالا که به گذشته می نگرم، انگار آن چندسال توی آمریکا، مثل خوابی ست که ناگهان از آن بیدار شدم ... شاید یک روز هم از خواب انگلیس بیدار شوم .. شاید ..
بعد از سکوت ممتد، با اضطراب می گوید : " حرف هایت مسخره ست .. من می خواهم از تمام ظرفیت لذت از زندگی ام استفاده کنم تا حسرت چیزی بر دلم نماند ... ". چیز دیگری نمی گویم. روزگار آموزگار سختی ست .. اول امتحان می گیرد و بعد درس می دهد .. ده سال دیگر، خطوط روی صورتش و سفیدی موهایش، برایش از حسرت، قصه ها خواهند گفت ..
.
.
نقل است که آقای قاضی وقتی برای اولین بار علامه طباطبائی را در نجف می بینند، میاه راه می ایستند و به صورت او که جوانی سرحال بوده ست می نگرند و بی مقدمه می گویند :
" فلانی، دنیا می خواهی نماز شب بخوان ... آخرت می خواهی نماز شب بخوان ... "
.
.
- ۹۰/۱۲/۲۶
نمی دونم چرا تو نوشته هات دنبال جواب سوال های خودم می گردم.
اما دارم از خودم می پرسم پس این همه غم من برای چیه؟ من که شراب نخوردم. سعی کردم چیزی باشم و کاری کنم که خدا می خواد اما هر روز بر غم هام اضافه میشه. اما از دنیا لذت چندانی نبردم اما گاهی فکر می کنم که میشم خسر الدنیا و الآخره .