حبذا ..

سخت ست خواندن نامه ای که با این شعر آغاز شود :

ز تو خواهش غرامت نکند تنی که کشتی

ز تو آرزوی مرهم نکند دلی که خستی

کسی از خرابه ی دل نگرفته باج هرگز

تو بر آن خراج بستی و به مملکت نشستی

و اما بعد
...

.

سخت ست ..


پ.ن: نه مخاطب این نامه من بودم، نه نویسنده ی آن ... صرفا شاهد و معتمد ماجرایی بودم .. و وقتی کسی یک نامه را اینطور شروع میکند، معلوم ست که نامه ی آخر ست ...