رجعتی باید ..

دوباره به بیست ساعت ِ آخر در تهران می رسم. اینبار ولی خلاف همیشه، تنها در خانه نشسته ام. نه می خواهم کسی را ببینم نه جایی بروم و نه حوصله ای حادثه ای خاص را دارم ... همه می پرسند اینبار که بروی دوباره کی می آیی؟. و به همه جواب های متفاوتی می دهم ..

..

.

به قول برادر وحید : " این دم ِ رفتنت، همه پنچر می شوند و انگار تهران سخت می گذرد". برایش جمله ای از کتاب "بار دیگر شهری که دوست داشتم" می خوانم که :

شهرها را نبود ِ ما غریب نمی کند ...

.

.