نه در غربت دلم شاد و نه جایی در وطن دارم ..

به قول رفیقی، "این مرثیه سرایی تو وقتی جایی را ترک میکنی از جنس جلب مخاطب ست" ..

ولی نیست .. این واقعا چیزی ست که من از دنیا می فهمم .. مثلا دیروز که خانه ام را تحویل می دادم، وقتی لامپ را باز می کردم دقیقا حواسم بود که هفت ماه پیش داشتم این را می بستم .. همان دو باری که خودم پیچیده بودمش را داشتم به عکس می پیچاندم .. یا قابی که روی دیوار بود .. حالا بر می داشتم .. چون خودم آنجا گذاشته بودمش .. یک روز صرف بستن دل شد به این و آن، روز دگر به کندن دل زین و آن گذشت ...

.

سفر سخت و طاقت فرسا بود. بیست و چهار ساعت ازین شهر به آن شهر. در چهار فرودگاه مختلف .. در یک روز .. در چهار نقطه ی دنیا ..  دو ساعت مانده بود که پرواز به تهران بنشیند، در خواب دیدم که یکی از سایت های خبری نوشته ست "بحران در پرواز 512" .. که همان پروازی بود که سوارش بودم .. با تکان هواپیما بیدار شدم .. خیال کردم تکان شدیدی بوده ست و از جنس حادثه .. ولی اینطور نبود انگار .. همه خواب بودند .. الناس نیام .. ناگهان دیدم کناری ام با مشت به صورتم می کوبد .. نفس نمی توانست بکشد .. داشت جان می داد .. آنقدر که دیگر نه صدایش برای کمک خواستن در می آمد و نه دستش به جایی جز من می رسید .. القصه کادر پرواز را خبر کردم و در کسری از ثانیه فضای پرواز بحرانی شد .. و یک ساعت طول کشید که بتوانند نفس را به او برگردانند .. زندگی دست بردار نبود ..

.

.

تهران مثل همیشه بود. شلوغ و سردرگم. وارد قسمت کنترل گذرنامه که می شدم اذان دادند. اول ماه مبارک بود .. خانمی یک شاخه گل به دستم داد که به بهترین شهر خوش آمدی .. شهر رمضان الذی انزلت فیه القرآن ...

.

.