لحظه نگاری (12) ..

جمله ی اول آناکارنینا خیلی درسته .. آدم فقط یه جور می تونه خوشبخت باشه .. ولی هزار جور می تونه بدبخت باشه ..

فقط یک ریسمان هست که آدم اگر بدان متمسک شود، زندگی اش معنی پیدا می کند .. وگرنه پرت می شود .. همانطور که در سوره ی حج آمده ست:  فَکَأَنَّمَا خَرَّ مِنَ السَّمَاءِ ... مثل کسی ست که از آسمان سقوط آزاد می کند .. طوری که فَتَخْطَفُهُ الطَّیْر .. یعنی یا پرنده ای او را می رباید و گوشه ای می برد .. أَوْ تَهْوِی بِهِ الرِّیحُ فِی مَکَانٍ سَحیقٍ .. یا تند بادی او را به مکانی دور افتاده می اندازد .. در بی وزنی مطلق ..

.

.

احتمالا مهم ترین عذاب جهنّم، اینست که آدم به هیچ کس مربوط نیست .. در گوشه ای ست که اصلا کسی او را درک نمی کند .. توانایی هیچ ندارد .. فی مکان ِ سحیق .. می دانی؟ ..