زمستان است و بی برگی، بیا ای باد نوروزم ...

مشهور است که جالینوس، که در علم طبّ به سان سقراط است در فلسفه، از گذرگهی می گذشته است. ابلهی در وی نگریست و به وی ابراز علاقه کرد. فریادی برآورد و شاگردانش را بخواست که برایش "اِتمیون"، داروی درد جنون، بیاورند. "پس بدو گفت آن یکی ای ذی فنون/ این دوا خواهند از بهر جنون/ دور از عقل تو، این دیگر مگو/ گفت : در من کرد یک دیوانه رو!/ ساعتی در روی من خوش بنگرید/ چشمکم زد، آستین من درید .. " جالینوس برای شاگردش توضیح می دهد که این فرد نادان از من خوشش آمده است و حتماً بایستی من هم عیبی مثل او داشته باشم که او این چنین به من رو کرده است و خوشش آمده است. "گر نه جنسیت بُدی در من از او/ کی رخ آوردی به من آن زشت خو/ گر ندیدی جنس خود کی آمدی/ کی به غیر جنس، خود را بر زدی/ چون دو کس بر هم زند بی هیچ شک/ در میانشان هست قدر مشترک/ کی پرد مرغی مگر با جنس خود/ صحبت ناجنس گور است و لحد ... " ادامه می دهد که اگر فصل مشترکی نداشتیم، هرگز او به من متمایل نمی شد. که به قول علما، السنخیّة علت الانضمام .. جذب شدن آدم ها به علت وجود نوعی سنخیّت است .. 

.

.

پ.ن: دیشب میان برف و سرما و مه، تا پاسی از شب بیرون مسجد ایستاده بودم که تا از در می آید برون، سلامی کنم. شاید یکساعتی ایستادم. میان شلوغی و همهمه ی مراسم. فقط یک سلام. همین. می دانی؟ کاش مرا با تو سنخیّتی بود .. 

.