کان یار لطیف بی نشان است ...

شنبه صبح هفت مردادی که از دیشب ما را باران گرفته است و آسمان برقی می زند و رخ نمی نماید .. و اوّل محرم است .. و حزن فطری بر قلوب مومنین و راسخین در علم .. دیروز از وضع حاضر به حاج آقا شکوه کردم و ایشان به لطافتی فرمودند سوار کشتی امام حسین بشوید که اسرع است .. صبح در مسیر که می آمدم، برنامه ی دیشب سوره از مسعود دیّانی را می دیدم که این روزها با اینکه درگیر سرطانی سخت و طاقت فرساست، با مسکّن به اجرای برنامه ی فخیم و فاخرش می نشیند. در دوماه گذشته که شروع درگیری او با این "مرگ واره" بوده است، دو سه روز یکبار می نوشته از حالش و چقدر تلخ. روزنگاری از بهت و عجز و غم. و امیدی که گاه سر بر می آورد و به صلیب درد گرفتار می شد. مسعود را از ده سال پیش می شناسم. وبلاگ خون و دلقک را می نوشت. بی نقص و هنرمندانه. در مراسم افطاری که با جمع بیگانه بودم اولّین آشنایی مان شکل گرفت. بعدها سفارش برادرش را در انگلیس به من می کرد که راه از چاه نشان ش دهم. و من که خود راه از بیراهه نمی بردم. و در بی نشانی مطلق بودم. در هوای بارانیِ همیشه انگلیس سعی می کردم جایی آفتابی نشوم آنقدر. که تنهایی ام مخدوش شود. در هوایی که مثل امروز تهران آنقدر بارانی است که باورش در روزهای نخستین مردادی سخت است.

.

.